Αντικείμενο της Ιστορίας είναι η καταγραφή των βημάτων του ανθρώπου στο χώρο που τον περιβάλλει, με απώτερο σκοπό την αυτοσυνειδησία ατόμων και λαών. Έργο του ιστορικού είναι η λεπτομερής παρουσίαση των ποικίλων δράσεων -οικονομικών, στρατιωτικών, κοινωνικών, πνευματικών- των πρωταγωνιστών κάθε ιστορικής περιόδου, έτσι ώστε να καταστούν αυτές ανεξάλειπτες και να λειτουργήσουν φρονηματιστικά για τις επερχόμενες γενιές. Διότι, ύπατος σκοπός της ιστορικής έρευνας πρέπει να είναι ο φωτισμός του μυστηρίου που λέγεται “άνθρωπος” στην ολότητά του· περισσότερο κι’ από τις πράξεις αυτές καθ’ αυτές, μας ενδιαφέρουν τα κίνητρα των πράξεων, τα τόσο σκοτεινά και δυσεξιχνίαστα. Για τούτο, απαιτείται μία συνολική “σύλληψη” του ιστορικού γεγονότος και, συνακόλουθα, η ερμηνεία του από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο οικονομικοκοινωνικό ον, όπως τον θέλησαν οι οπαδοί της μαρξιστικής θεώρησης των πραγμάτων, ούτε βέβαια αποκλειστικά ηθικό ή μεταφυσικό ον, όπως πρεσβεύουν οι θιασώτες άλλων σχολών σκέψης. Συνδυάζει όλα τα παραπάνω, προ παντός όμως είναι ένα πλάσμα μεστό εσωτερικών αντιθέσεων, ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Πρωτεύουσα σημασία έχει να απεγκλωβίσουμε τη σκέψη μας από ιδεοληψίες και θέσφατα και ν’ αποκαθάρουμε την κρίση μας από τον ρύπο των προκατασκευασμένων σχημάτων, εάν επιθυμούμε να εξετάσουμε απροκατάληπτα ό,τι ώθησε τα λεγόμενα “ιστορικά πρόσωπα” να δράσουν κατά τον τρόπο που έδρασαν, και να διαμορφώσουμε τη δική μας, αποκρυσταλλωμένη αντίληψη για τα περασμένα. Που, όχι σπάνια, συμβαίνει να μην είναι ορθή, εάν δεν μπορέσουμε ή δεν θελήσουμε να “νοιώσουμε” το πνεύμα της εποχής που περιγράφουμε, ώστε να την κρίνουμε σύμφωνα με τον οίκο της αξιακό κώδικα και τα δικά της, μοναδικά χαρακτηριστικά. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)